Κατά τη διάρκεια της κηδείας, ένας από τους άνδρες πήδηξε ξαφνικά πάνω στο φέρετρο κρατώντας ένα μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδά και να χορεύει· όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν άφωνοι από το παράξενο του συμπεριφοράς — μέχρι που έμαθαν τον λόγο 😱😲
Κηδεύονταν ένας άνδρας σαράντα ετών, που η ασθένεια τον είχε πάρει πολύ νωρίς. Στο κοιμητήριο είχαν μαζευτεί όλοι — συγγενείς, φίλοι, γείτονες και συνάδελφοι.
Οι άνθρωποι στέκονταν σιωπηλοί. Κάποιοι σιγοέκλαιγαν, άλλοι κοιτούσαν το χώμα, ανίκανοι να πιστέψουν ότι αυτό συνέβαινε πραγματικά. Το φέρετρο βρισκόταν ήδη δίπλα στον ανοιγμένο τάφο, και μερικοί άνδρες ετοιμάζονταν να το κατεβάσουν, όταν συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε.
Ένας από τους παρευρισκόμενους, που όλη την ώρα στεκόταν λίγο πιο πέρα, πλησίασε. Στα χέρια του κρατούσε ένα περίεργο αντικείμενο — αργότερα όλοι κατάλαβαν πως ήταν μικρόφωνο.
Χωρίς να πει κουβέντα, ο άνδρας πήδηξε κατευθείαν πάνω στο καπάκι του φερέτρου· και την ίδια στιγμή ακούστηκε από τα μεγάφωνα ένα χαρούμενο, ρυθμικό τραγούδι. Άρχισε να τραγουδά και να χορεύει, όρθιος πάνω στο φέρετρο, χαμογελώντας, σαν να βρισκόταν σε γιορτή και όχι σε κηδεία.
Ο κόσμος πάγωσε από φρίκη. Οι γυναίκες έβαλαν τα χέρια τους στο στόμα, κάποιοι σταυροκοπήθηκαν, άλλοι φώναζαν:
— Είναι ασέβεια προς τον νεκρό!
— Τρελάθηκε;!
Η μουσική δυνάμωνε όλο και περισσότερο, κι εκείνος συνέχιζε να τραγουδά, αδιαφορώντας για τις φωνές και τα εξοργισμένα βλέμματα. Η ατμόσφαιρα του πένθους μετατράπηκε σε σύγχυση και θυμό.
Όταν τελικά τελείωσε το τραγούδι και πήδηξε κάτω, αρκετοί συγγενείς του νεκρού έτρεξαν προς το μέρος του ζητώντας εξηγήσεις και απειλώντας να καλέσουν την αστυνομία. Τότε ο άνδρας είπε την αλήθεια — και όλοι κατάλαβαν τον λόγο της περίεργης του συμπεριφοράς 😱😲 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Ο άνδρας, λαχανιασμένος, κατέβασε το μικρόφωνο και είπε σιγανά:
— Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι… Πριν από χρόνια είχαμε βάλει ένα στοίχημα: όποιος από τους δυο μας φύγει πρώτος, ο άλλος πρέπει να έρθει στην κηδεία του, να ανέβει πάνω στο φέρετρο, να τραγουδήσει και να χορέψει. Τότε γελούσαμε, νομίζαμε πως εκείνη η μέρα ήταν πολύ μακριά. Μα του το υποσχέθηκα… και δεν μπορούσα να αθετήσω τον λόγο μου.
Μετά από αυτά τα λόγια, κανείς δεν μίλησε ξανά. Σιωπή απλώθηκε, και κάποιοι άρχισαν να κλαίνε.
Το χαρούμενο τραγούδι, που πριν από λίγο έμοιαζε προσβολή, μετατράπηκε ξαφνικά στο τελευταίο σημάδι φιλίας και αφοσίωσης — μια υπόσχεση που τηρήθηκε, δοσμένη εν ζωή και κρατημένη ακόμα και μετά τον θάνατο.
