Μια ηλικιωμένη γυναίκα μάζευε μανιτάρια στο δάσος και κατά λάθος έπεσε σε μια τεράστια λακκούβα: προσπαθούσε απεγνωσμένα να βγει, μέχρι που είδε μέσα στο χώμα κάτι τρομακτικό 😨🫣
Η σύνταξή της ήταν μικρή, και για να μην πεθάνει από την πείνα, σκέφτηκε έναν μικρό τρόπο να βγάζει χρήματα — κάθε πρωί πήγαινε στο δάσος για να μαζέψει μανιτάρια, έφερνε στο σπίτι αρκετούς κουβάδες, πουλούσε μερικά στη λαϊκή αγορά και τα υπόλοιπα τα αποξέραινε ή τα τηγάνιζε για τον εαυτό της.
Εκείνη την ημέρα είχε ζέστη και λιακάδα, και μετά τις βροχές τα μανιτάρια ήταν πολλά. Η γυναίκα περπατούσε στο γνώριμο μονοπάτι, προς τα μέρη που κάποτε της είχε δείξει ο μακαρίτης ο άντρας της. Το καλάθι γέμιζε γρήγορα με γερά μανιτάρια, και η ψυχή της γαλήνευε. Η μυρωδιά της υγρής βρύας, το κελάηδισμα των πουλιών — όλα της θύμιζαν τη νιότη της.
Απορροφημένη από τις σκέψεις της, μπήκε πιο βαθιά στο δάσος, κάτω από ένα μεγάλο, παλιό έλατο, όπου είδε ένα τεράστιο άσπρο μανιτάρι. Έκανε ένα βήμα προς αυτό, αλλά ξαφνικά το πόδι της βούλιαξε — το έδαφος υποχώρησε κάτω από τα πόδια της, ακούστηκε ένα τρίξιμο και η γυναίκα έπεσε κάτω. Η πτώση ήταν σύντομη αλλά βίαιη — το χτύπημα στο υγρό έδαφος της έκοψε την ανάσα.
Βρέθηκε μέσα σε μια βαθιά τρύπα, από τα τοιχώματα της οποίας έπεφτε σιγά σιγά χαλαρό χώμα. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά η φωνή της χανόταν στη σιωπή του δάσους.
Πήγε να σκαρφαλώσει — μα τα τοιχώματα ήταν γλιστερά, και κάθε φορά που έπιανε μια ρίζα ή ένα χορτάρι, της έμεναν στα χέρια. Τότε, μέσα στο βρεγμένο χώμα, είδε κάτι φρικτό και ούρλιαξε από τρόμο 😲😱
👉 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Ίσως να είχαν περάσει δέκα λεπτά, όταν πρόσεξε ότι μια πλευρά του λάκκου έμοιαζε διαφορετική — εκεί το χώμα ήταν πιο σκούρο, πιο συμπαγές, σαν να είχε πατηθεί.
Η γυναίκα πλησίασε και ξαφνικά είδε κάτι άσπρο μέσα στο χώμα. Στην αρχή νόμισε πως ήταν πέτρα. Πέρασε το δάχτυλό της από πάνω και τραβήχτηκε απότομα: ήταν κόκαλο. Ανθρώπινο.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά. Με τρεμάμενα χέρια άρχισε να σκάβει το χώμα — και κάτω από το στρώμα της υγρής γης φάνηκε ένα πρόσωπο. Ανδρικό, χλωμό σαν θάνατος, με βαθουλωμένες κόγχες ματιών.
Τα μαλλιά είχαν σχεδόν σαπίσει, αλλά διακρινόταν ακόμα ο γιακάς του πουκαμίσου και ένα σκουριασμένο κουμπί — γνώριμο.
Η γυναίκα φώναξε και τραβήχτηκε πίσω. Ήταν το πρόσωπο του γείτονά της — του άντρα που είχε εξαφανιστεί έναν χρόνο πριν. Τον είχαν ψάξει σε όλο το χωριό, αλλά δεν τον βρήκαν ποτέ. Τότε έλεγαν πως έφυγε για την πόλη, αφήνοντας τη γυναίκα του.
Τώρα κατάλαβε — ήταν όλον αυτόν τον καιρό εδώ, κάτω από το χώμα. Και η τρύπα όπου έπεσε σχηματίστηκε επειδή η γη πάνω από το σώμα του υποχώρησε με τον καιρό.
Η γυναίκα έμεινε ακίνητη, ανίκανη να φωνάξει ή να κινηθεί. Το δάσος γύρω της έγινε ανατριχιαστικά ήσυχο. 🌲
